Samyeli

Yok, yok, hayır. Bu sefer değil. Şimdi değil. Olamaz. Yaşanamaz böyle, katlanılamaz. Başkası gibi olamam, taklit yapamam sana. Kandıramam kimseyi, ne kendimi ne seni. Ama olmazsa hersey daha güzel, ne kendim olurum ne de bir başkası. Bu yeni hayatın içinde dururum askıda. Kandırırım kendimi durmadan. Savrulurum her yeni rüzgarla. Belki bir rüzgar çıkıp kendime getirir beni. Belki acır da elini uzatır, dolar elini belime kendi rüzgarına katar beni de. Ama Sen zaten bunları yapmadın bana zamanında. Rüzgarına katıp beni en kuytu köşelerde dolaştırmadın mı? Yeni şeyleri keşfetmedik mi birlikte? Bulmadık mı birbirimizi yeniden birbirimizde? Rüzgarının esintisi bu kadar mıydı acaba? Bir samyeliydin sen, güneyimden esen, içimi ısıtan yüreğimdeki buzları eritip adını kazıyan kendi ellerinle oraya. Ve şimdi kış geldi... Kuzeyden esen rüzgarlar çoğaldıkça etkin azalmakta ve sen başka enlemlere doğru esmeye başmaktasın. Başkalarını ısıtmaya, kendini başkalarında arayıp bulmaya çalışıyorsun. Yanlış yapıyorsun desem sana dinler misin ki beni? Bir an kulak kesilip söylediklerime değer verip dinler misin bir zamanlar kendi rüzgarına katıp estirdiğin beni?

Yok eğer olamaz böyle diyorsan. Katlanılamaz. Yaşanamaz. Biter geçer bu samyelinin etkisi diyorsan anlarım seni. Demek ki zamanın varmış seninde diğerleri gibi. O zaman doldu ve artık gidiyorsun. Git ki... Ama bir zamanlar küçük, sıcak esintine katıp sürüklediğin ben bıraktığın yerde olmayacağım. Önümüzdeki yaz diğer samyeli rüzgarlarıyla birlikte esip beni bulmaya çalışma, orda olmayacağım!